Best besproken week 48: Von Benda-Beckman, Bervoets en bioscoopproza van Kinsky

De oogst van deze week in de boekenbijlages: een interview met Beatlebiograaf Philip Norman en de beste boeken van 2023 (de Volkskrant - het begin van ons beste-boekenoverzicht 2023), een profiel van D. Hooijer en drie boeken over immigratie (De Groene Amsterdammer), een groot stuk over Lauren Groff en Jesmyn Ward en een interview met Michael Ignatieff (Trouw), een met Ronald Nijboer en twee vijfballenbesprekingen (NRC - een is er voor Rob van Essen, die eerder in deze rubriek passeerde) en een eerste, lovende bespreking voor Michael Cunninghams nieuwste roman (Het Parool).

• Lees een fragment uit Het kleedje voor Hitler
• Lees een fragment uit Leer me alles wat je weet
• Lees Jerker Spits over Verder kijken

Bas von Benda-Beckmann, Het kleedje voor Hitler

Na eerdere lof in Trouw, waar Elias van der Plicht schreef dat ‘doorlezen loont, want zodra hij bij de jaren twintig en dertig is aanbeland, raakt hij op dreef’, geeft nu Jeroen van der Kris vijf ballen aan Bas von Benda-Beckmanns Het kleedje voor Hitler. Een familiegeschiedenis. ‘Een geslaagd voorbeeld van een familiegeschiedenis, een genre dat populair is bij uitgevers en lezers,’ noemt hij het. ‘Zo’n familiegeschiedenis roept natuurlijk eindeloos veel vragen op, vragen over verantwoordelijkheid en moraliteit. Wat deze familiegeschiedenis ook zo geslaagd maakt is dat Bas von Benda-Beckmann voortdurend als verteller aanwezig is om die vragen te stellen en te beantwoorden.’

Hanna Bervoets, Leer me alles wat je weet

Is de nieuwe Bervoets best besproken? In Trouw is Femke Essink minder enthousiast (‘deze roman begint al na tweehonderd pagina’s te slepen’), en in de Volkskrant neemt Charlotte Remarque de roman mee in de trend van ‘allesomvattende romans’s, samen met de nieuwe Wieringa en Pfeijffer: ‘Van de levens van haar hoofdpersonages laat ze geen detail onbeschreven.’ Maar de lof van Marjolijn de Cocq in Het Parool overstemt die geluiden:

‘Wat kan Bervoets schrijven! Dat is de gedachte die voorrang krijgt bij deze roman, die misschien wel haar meest ambitieuze is, én een overvolle: want ook nog een grote liefdesgeschiedenis, een web van onderling verweven (vrouwen)levens, een terugblik op het aidstijdperk, een coronahistorie met long covid-staartje en een satirisch commentaar op de online shamingcultuur en de televisiepraktijk van tafeldames.'

Esther Kinsky, Verder kijken

‘Die verfijnd beschreven scènes behoren tot de mooiste van het boek. Alles werd onder het stof vandaan gehaald, schoongemaakt en hersteld, de filmaffiches van toen, foto’s van de sterren, de – maar liefst – 356 stoelen,’ schrijft Cyrille Offermans. Een nieuwe Kinsky is altijd een genot, haar nadenkende romans of essays - ze kreeg niet voor niets de Sebald Literatuurprijs - zijn Athenaeumfavorieten. Eva Klute noemde Verder kijken in een wat gemengde recensie in NRC al ‘een roman die je langzaam wilt lezen; enerzijds om zo lang mogelijk te genieten van die sporadische beschrijvingen, anderzijds om niet achter te blijven met een vergeefs verlangen naar de bioscoop van toen’.

Offermans’ analytische bespreking sluit aan bij de explicietere lof van Jerker Spits op Athenaeum.nl: ‘Een prachtig boek voor een geconcentreerde lezer die meer op zoek is naar diepgang dan avontuur en scherpe observaties meer waardeert dan verrassende plotwendingen.’