Recensie: Nabij, energiek en groots

De ontembare is een fantastisch boek. Het ziet er mooi uit, daar begint het al mee, die springende mensen op het omslag, de verzorgde vormgeving, een boek van drie centimeter maar achthonderd pagina's dik, maar de inhoud is nog mooier. Guillermo, die de scenario's van Amores Perros, 21 Grams en Babel schreef, zet een Mexicaanse jongen neer die in korte tijd zijn broer, zijn oma en zijn ouders verliest - en een Inuit wolvenjager. Dat verweeft hij knap, hij schrijft sober en mooi, en hij zorgt ervoor dat je opgaat in dit boek.

N.B. Eerder publiceerden we voor uit De ontembare. Lees het fragment op Athenaeum.nl.

De ik zal zeventien zijn, zijn verhaal doet hij in flashbacks. Zijn oudere broer, Carlos, was een slimme gast, met allerlei handeltjes, zoals in chinchilla's, die hij voor de vacht op hun dak hield. Hij handelde ook in drugs, maar wist alles wat maffioos is te vermijden, hij glipte overal tussendoor. Maar hij maakte ook vijanden. En nadat hij de ik voorgesteld heeft in een club fantiek religieuze jongens te infiltreren, komt die voor de keuze te staan wie er uit zijn gezin dood moet. Zijn broer wordt vermoord. En hun ouders zijn op vakantie in Europa en komen pas een week later thuis. Twee jaar later rijden ze zich te pletter.

Het nu van de roman is de periode na hun dood. Een rouwperiode, met een hond in huis, een vriendinnetje af en aan. En tussen het nu en de spokende herinneringen vertelt Arriaga het verhaal van een een wolvenjager, een jager die de leider van een roedel wolven wil doden. Die relatie tussen man en wolf speelt het hele boek door. Dat wisselt elkaar af maar het blijft overzichtelijk. Alleen het slot viel me tegen.

‘De vrouw loopt door de straat. Ze blijft staan. Ze draait zich om. Ze loopt terug. Ze maakt een nerveuze indruk. Ze weet niet dat ik vanaf het dak naar haar kijk. Ze loopt verder, maar keert dan toch weer om. Ze loopt naar ons huis. Ze stopt voor de deur. Ze drukt op de bel. Ze kijkt naar links en rechts de straat in. Het duurt lang voordat er wordt opengedaan. Sinds Carlos er niet meer is duurt alles langer in ons gezin. Alsof de dood de interne klok van de gezinsleden zeventien seconden achteruit heeft gezet. Ook de mijne loopt achter. Ik antwoord vertraagd op vragen. Wakker worden, slikken, drinken, plassen, denken, alles gaat langzamer. Zeventien seconden uit de pas met de rest van de wereld.’

Arriaga beschrijft zo goed het gevoel van zijn personages, in heel mooie zinnen, zonder opsmuk, dat je helemaal de hoofdpersoon bént. Ik verloor me in dit boek zoals je je als kind kunt verliezen in dit boek. Het is zo nabij en intiem als Een klein leven [fragment], maar de schrijfstijl is soberder, de personages zijn echter. Er zit ontzettend veel energie, zoals bij Bonita Avenue [fragment]. En het ook een beetje Het achtste leven [fragment | onze recensie], qua reikwijdte; het is dan niet de geschiedenis van een land, maar wel de geschiedenis van een gezin. En de sfeer en setting van Roma, die film die nu zo enthousiast onthaald wordt: de daken van Mexicaanse huizen zijn het decor.

Annetje Rubens is winkelchef van Athenaeum Boekhandel Haarlem.