Recensie: Tot de dood ons scheidt

Toen ik een boek mocht uitkiezen om te lezen en te recenseren viel mijn oog meteen op Antonia Michaelis’ De sprookjesverteller, vertaald door Merel de Vink, een boek met een mysterieuze titel en met een ietwat saai omslag. Ik wist niet wat ik kon verwachten, maar iets in mij zei dat dit boek het beste boek was. Ik pakte het meteen. Ik was de enige die meteen wist welk boek hij moest nemen. Maar was mijn keuze wel de juiste keuze? Lagen er geen veel mooiere boeken op de grote stapel? Na de eerste vijftig pagina’s begon ik toch te twijfelen, maar het werd snel veel en veel beter. En als ik nu terugdenk aan De sprookjesverteller denk ik aan geheimen, maar ook aan vertrouwen. Ik denk aan liefde, maar ook aan haat. Aan blijheid, maar ook aan verdriet. Is er eigenlijk wel iets waar ik niet aan denk na het lezen van dit boek?

In het begin van dit boek zitten twee mensen in een kamer met veel bloed. Spannend: je vraagt je af van wie het bloed is en wat de andere persoon daarmee te maken heeft. Steeds valt er een mogelijke dader af. Wie dan wel? Zelf zat ik er behoorlijk naast. Toen ik aan het eind van het boek erachter kwam wat er gebeurd was, was ik totaal verbaasd. Het boek spookte nachten door mijn hoofd en telkens kon ik me helemaal in de hoofdpersoon verplaatsen. Wat zij voelde, wat zij zag, wat zij hoorde. Toen ik het boek uit had begon de pret eigenlijk pas echt.

Spannend tot de laatste bladzijde

'Anna,' zei hij. Hij hief het wapen en richtte. Hij richtte precies.
Ze was te overrompeld om te reageren.
Of misschien was ze helemaal niet overrompeld.
Ze hoorde het schot niet, de wereld werd langzaam stil. Zo zag ze de sprookjesverteller voor de laatste keer: in een volkomen stille wereld, in een trappenhuis. Hij trof zijn doel.
En alles werd zwart, om haar heen, zwart als de oceaan, diep, diep onder het ijs.
Ze wist, toen ze in het zwarte viel, dat ze hem nooit meer zou zien.
Ze had tot het eind van hem gehouden.

Dit is een van de mooiste stukken van het boek. Want wie is er dood? De schutter of Anna? Door die vraag bleef ik super geconcentreerd lezen tot de laatste bladzijde, want pas op de laatste bladzijde stond pas het antwoord op mijn vraag.

Van begin tot eind

Maar die eerste vijftig pagina’s was het boek dus best saai. De hoofdpersoon is  Anna, een meisje van zeventien jaar, erg braaf, focust zich helemaal op het eindexamen. Haar beste vriendin is Gitta, een rebelse achttienjarige die alles doet wat god verboden heeft. Dan is er de Poolse straatventer. Niemand weet iets van hem, behalve dat hij een asociale spijbelende drugsdealer is. Als Anna iets meer over de Poolse straatventer te weten komt, is ze zo verbaasd dat ze hem uit nieuwsgierigheid volgt, iets wat ze misschien beter niet had kunnen doen. Ze luistert hem af en hoort iets wat ze nooit van hem had verwacht. Hij vertelt een prachtig sprookje. Anna wordt op slag verliefd op hem, maar zodra hij het sprookje vervolgt, kleurt het verhaal alleen maar donkerder. Had Anna zich toch niet moeten bemoeien met de Poolse straatventer?

Ik zag er echt tegenop om dit boek helemaal uit te moeten lezen, maar toen ik pagina vijftig passeerde kon ik niet meer stoppen.  Ik bleef de hele nacht lezen om zo snel mogelijk achter de clue te komen. Het hele verhaal lijkt onwaarschijnlijk, maar het blijft geloofwaardig en spannend. Iedere keer als je denkt te weten wie, wat en waar iets gebeurde kwam er weer iets op wat het tegendeel bewees. Als je bij de laatste vijftien pagina’s aankomt gaat alles zo snel en valt alles als een puzzel in elkaar. Je verwacht het einde echt niet en blijft lang nadenken over wat er gebeurd is. 

Ik vind De sprookjesverteller van Antonia Michaelis een zeer geslaagd boek. Erg spannend en ik ben benieuwd naar andere boeken van deze schrijfster. Echt een aanrader! 

Kamiel Beunk is 14 jaar oud en zit op Het 4e Gymnasium. Zijn hobby's zijn drummen en lezen.