Leesfragment: Definitie van liefde

28 maart verschijnt de tweede roman van Nhung Dam, Definitie van liefde, en zondag 2 april wordt het boek gepresenteerd op het Spui. Lees bij ons een fragment!

Met de succesvolle actrice Rose lijkt alles goed te gaan. Ze woont in een van de betere wijken van New Orleans en staat op het punt op tournee te gaan door Europa. Kort na de ontdekking van haar zwangerschap wordt ze door haar verloofde verlaten. Dit stelt Rose voor een onmogelijke keuze: het kind houden of niet. Op dit kruispunt van haar leven gaat ze terug de rivier over, waar haar Vietnamese ouders zich als bootvluchtelingen in een gewelddadige omgeving staande houden. Terug naar de frituurtent waarvan ze al heel jong wist dat haar toekomst daar niet lag.

Op een even ontroerende als schitterende wijze vertelt Nhung Dam dit pijnlijke liefdesverhaal. Een verhaal over ontworsteling, moederschap, migratie, kunst en seks. Over het zelfbeschikkingsrecht van de vrouw. Met Definitie van liefde bewijst Dam zich opnieuw als een krachtige en eigenzinnige verteller.

N.B. Lees ook een fragment uit Dams debuut, Duizend vaders.

Proloog

Je zou kunnen zeggen dat ze het voor elkaar had met het prachtige witte huis waarin ze woonde, het huis gelegen aan de Bayou St. John, vlak bij het New Orleans City Park, met aan weerszijden grote ramen.

Je zou kunnen zeggen dat ze geluk had met zo’n grote hoeveelheid melanine in haar huid, die maar soepel bleef in de felle zon, dat ze geluk had met haar geliefde Jason, die haar elke ochtend een kop koffie op bed bracht en haar in zijn huis liet wonen.

Als toneelspeler stond ze in de adem en het zweet van andere spelers. Ze liet zich dichter bij de dood komen dan je als levende ooit kon komen.
In verloren uren zat ze te schrijven. Een verhaal over een man aan de rand van de wereld, over ontdekkingsreizen naar verre streken om er geluk te zoeken, een verhaal zwart-op-wit.
Magie. Goudvlokken. Sterrenregen.

Het was lente. Zo’n schaarse, volmaakte lente. Met blinkende kristallen op de Mississippi, en ergens aan de oever een radio die onophoudelijk fijne deuntjes speelde.

Rose, zo liet zij zich noemen. Er was nog niets aan haar te zien, toch kon ze er niet omheen. Haar lijf veranderde. Ze was permanent vochtig daar beneden, had gevoelige borsten en een aanhoudende trek in oranje vruchten.

Ik zou me fatsoenlijk willen voorstellen, maar dat gaat niet, dat moment is gepasseerd. Ik sta dichter bij de oergoden, uit Chaos geboren, dan bij de mens. Dus noem mij maar Stem. Onzichtbaar.

Vraag me niet waar ik ben. Vanwaar ik praat en denk. Vraag me al helemaal niet hoe ik me voel na alles wat er gebeurd is. Je zou denken dat uitgerekend ik die goddomse aarde zou haten, maar nee, ze is prachtig. De plek waar een wonder in een vingerknip ontstaat. Hoe de aarde met elke stuiptrekking magistrale watervogels baart, maar ook rivierkreeften en krabkoekjes, pelikanen en stofzuigerzakken, en iets als hete saus, alsof het niets is.

Dit alles mocht ik door de ogen van Rose zien. Ik had me verheugd, klaargemaakt voor het leven. Maar ik zat ernaast. Het was de enige lente dat ik bij haar zou zijn.

Dus vraag me niet te vertellen over wie ik ben, wat er van me geworden is. Bovendien, dit verhaal gaat over haar.

Ze was naar de brug gekomen. De brug die de stad in tweeën splijt. Auto’s zoefden haastig langs haar heen, alsof iedereen behalve zij een eindbestemming had.

Terwijl de rivier wild van koers veranderde, zochten haar ogen de overzijde. Een wijk van vermiste personen. Huizen op Caffin Avenue die sinds de overstroming bewoond werden door geesten. Verlaten auto’s in donkere steegjes.
En te midden van dat alles stond haar ouderlijk huis.
De plek waar ze was opgegroeid, de snackbar waar haar ouders nog altijd de meervallen uit het frituurvet vissen.
Het gaf haar een gevoel iets te missen, zonder dat ze haar vinger erop kon leggen.

Er kwam een bericht binnen, het was van Garrett.

Het landschap leek ineens compleet anders. De wind was gaan liggen en er voeren geen vrachtschepen meer. De zon hulde de uiterwaarden in een zachte gloed. Als genade een kleur had, zou het er vast zo uitzien.

Ik kom eraan, antwoordde ze Garrett.
Vastbesloten hem te vragen naar de dag waarop het allemaal begon met Jason, vandaag precies vijf jaar geleden.

Rose

‘Dus de Chaos waarmee alles is begonnen,
is ook de Chaos waarmee alles zal eindigen.’
– Stephen Fry

23 april – Garrett

‘Je weet dat hij niet graag op anderen wacht. Volg mij maar, Rose. Hij zit in de tuin.’
Ik loop achter Molly aan door het koele landhuis. Gauw veeg ik wat zweetdruppels van mijn voorhoofd. In de weerspiegeling van een ingelijste theateraffiche check ik vluchtig mijn haar.
Verwilderd.
In zijn ligstoel gooit Garrett zijn armen geërgerd omhoog: ‘Ik dacht dat je niet meer zou komen. Het zijn altijd de actricetjes die net een paar minuten te laat komen, laatkomers gaan het nooit redden in het vak.’
Hij staart me nijdig aan met die blik van hem. ‘Alsof jullie goddomme nog voor je iets bereikt hebt, een grande entree denken te kunnen maken.’
Zijn neus is schraal geworden in de hete zon, ook zijn tenen zijn verbrand. Zo vroeg in het jaar is het nog nooit zo warm geweest.
‘De luchtvochtigheid is ondraaglijk,’ puft hij met een zware stem, ‘het is zo benauwd, alsof er permanent een alligator op mijn borst ligt.’
Dan lacht hij. ‘Nou, kom op, Rose, niet zo serieus kijken.’
In de tuin scharrelende kippen en een geit die een uitzonderlijke hoeveelheid melk produceert, een dozijn kuikentjes piepend eromheen. De overvloed aan jong leven maakt me misselijk.
‘Molly heeft net verse citroenlimonade gemaakt,’ zegt Garrett. Hij gebaart dat ze een extra glas moet halen.
‘Van Verna-citroenen uit Spanje,’ vult Molly aan, ‘ik heb een godsvermogen moeten betalen om ze hier te krijgen.’
‘Ik heb een godsvermogen betaald,’ corrigeert Garrett haar.
Molly haalt haar schouders op en verdwijnt in het huis. Het landhuis is gevuld met donkerhouten meubels en schilderijen met gouden lijsten waarbinnen schepen op woeste zeeën varen. Een haard die al jarenlang verstopt is door kraaiennesten.
‘Die citroenen zitten boordevol vitamines,’ zegt Garrett, ‘daar zit haar kracht als assistente.’ Hij werpt een blik richting het huis, waar Molly in de keuken rommelt. ‘Mijn immuunsysteem een beetje op peil houden. Iemand als ik moet daar blijkbaar extra op letten, dat laat ze me dan ook voortdurend weten, de jeugd denkt zich maar alles te kunnen permitteren.’

Vastbesloten het hem te vragen.
Over die ene avond.
Uitgerekend hij zou het nog moeten weten, al is het inmiddels vijf jaar geleden.

[…]

Copyright © 2023 Nhung Dam