Leesfragment: Normale mensen

15 januari verschijnt Sally Rooneys met de Costa Novel Award bekroonde tweede roman Normale mensen in de vertaling van Gerda Baardman. Wij publiceren voor!

Normale mensen van Sally Rooney is de opvolger van haar veelgeprezen debuutroman Gesprekken met vrienden. In Normale mensen vertelt Sally Rooney de liefdesgeschiedenis van Marianne en Connell. Ze groeien op in hetzelfde stadje in landelijk Ierland, waar hun verschillende werelden nauwelijks overlappen. Ze ontmoeten elkaar alleen wanneer de moeder van Connell het huis van Marianne schoonmaakt. Als ze beiden naar het prestigieuze Trinity College in Dublin gaan, blijkt op die universiteit dat zich door de jaren heen een diepe band heeft gevormd.

Normale mensen gaat over de diepgaande invloed die geliefden op elkaars leven hebben, en het groeiende besef daarvan naarmate de jaren verstrijken. Een intense roman die je je eigen liefdes laat herbeleven. ‘De stem van de nieuwe generatie.’ — The Guardian

Sally Rooney (1991) debuteerde in 2017 met Gesprekken met vrienden. De BBC heeft de rechten voor een televisieserie van Normale mensen gekocht, waarvoor Rooney zelf het script schrijft.

N.B. Eerder besprak Emmi Schumacher de roman voor ons, en Harm Hendrik ten Napel schreef er ook over. En we publiceerden voor uit haar debuut Gesprekken met vrienden. Lees het fragment op Athenaeum.nl.

Januari 2011

Marianne doet open als Connell aanbelt. Ze heeft haar schooluniform nog aan, maar de trui heeft ze uitgetrokken, dus alleen nog de blouse en de rok, en geen schoenen, alleen een panty. O, hoi, zegt hij.
Kom binnen.
Ze draait zich om en loopt de gang in. Hij volgt haar en doet de deur achter zich dicht. Een paar treetjes af naar de keuken, waar zijn moeder, Lorraine, net haar rubberhandschoenen uittrekt. Marianne wipt op het aanrecht en pakt een open pot chocoladepasta met een lepeltje erin.
Ik hoor van Marianne dat je vandaag de cijfers voor het oefenexamen hebt gekregen, zegt Lorraine.
Alleen Engels, zegt hij. We krijgen alles apart terug. Zullen we gaan?
Lorraine vouwt de rubberhandschoenen netjes op en legt ze in het gootsteenkastje. Dan begint ze de speldjes uit haar haar te halen. Volgens Connell had ze dat ook best in de auto kunnen doen.
Ik hoor dat je het heel goed hebt gedaan, zegt ze.
De beste van de klas, zegt Marianne.
Oké, zegt Connell. Marianne heeft het ook heel goed gedaan. Zullen we nu?
Lorraine wil haar schort losmaken, maar stopt. Ik wist niet dat we zo’n haast hadden, zegt ze. Hij steekt zijn handen in zijn zakken en onderdrukt een geërgerde zucht door hoorbaar in te ademen, zodat het toch als een zucht klinkt.
Ik moet boven nog even de was uit de droger halen, zegt Lorraine. Dan gaan we. Oké?
Hij zegt niets en laat alleen zijn hoofd hangen terwijl Lorraine de keuken uit loopt.
Wil jij ook? vraagt Marianne.
Ze houdt hem de pot chocoladepasta voor. Hij duwt zijn handen nog iets dieper in zijn zakken, alsof hij zijn hele lichaam erin wil proppen.
Nee, dank je, zegt hij.
Heb je je cijfers voor Frans vandaag gekregen?
Gisteren.
Hij leunt met zijn rug tegen de ijskast en kijkt toe terwijl zij het lepeltje aflikt. Op school doen ze alsof ze elkaar niet kennen. Iedereen weet wel dat Marianne in dat grote witte huis met die oprijlaan woont en ook dat Connells moeder schoonmaakster is, maar niemand ziet het verband.
Ik heb een tien, zegt hij. Wat had jij voor Duits?
Een tien, zegt ze. Zit je nu op te scheppen?
Jij gaat de hoogste score halen, hè?
Ze haalt haar schouders op. Jij waarschijnlijk ook, zegt ze.
Jij bent slimmer dan ik.
Maak je niet druk. Ik ben slimmer dan iedereen.
Marianne grijnst. Ze doet geen enkele poging om haar minachting voor de anderen op school te verbergen. Ze heeft geen vrienden en zit in de lunchpauze in haar eentje romans te lezen. Veel mensen haten haar echt. Haar vader is overleden toen ze dertien was en Connell heeft gehoord dat ze nu een geestesziekte heeft of zoiets. Ze is inderdaad de slimste van de hele school. Hij vindt het doodeng om alleen met haar te zijn, maar hij betrapt zich er ook op dat hij fantaseert over dingen die hij zou kunnen zeggen om indruk op haar te maken.
Met Engels ben je niet de beste van de klas, merkt hij op.
Ze likt onbekommerd haar tanden af.
Misschien moet je me maar bijles geven, Connell, zegt ze.
Hij voelt zijn oren warm worden. Waarschijnlijk is het zomaar een opmerking en bedoelt ze er niets mee, maar als ze er wel iets mee bedoelt, dan trekt ze hem omlaag in de pikorde, want ze wordt als een voorwerp van afkeer beschouwd. Ze draagt lelijke platte schoenen met dikke zolen en doet nooit make-up op. Er wordt beweerd dat ze haar benen niet scheert en zo. Connell heeft gehoord dat ze een keer in de kantine chocolade-ijs had gemorst en toen op de meisjes-wc haar blouse had uitgetrokken om hem in de wasbak uit te spoelen. Dat is een populair verhaal, iedereen heeft het weleens gehoord. Als ze zou willen, dan zou ze Connell op school nadrukkelijk gedag kunnen zeggen. Tot vanmiddag! zou ze kunnen zeggen waar iedereen bij was. Daarmee zou ze hem in verlegenheid brengen en dat soort dingen vindt ze erg leuk om te doen. Maar ze heeft het nog nooit gedaan.
Waar had je het vandaag met Neary over? vraagt Marianne.
O, niks. Ik weet het niet meer. Examen.
Marianne draait het lepeltje rond in de pot.
Valt ze op je of zo? vraagt ze.
Connell kijkt naar het ronddraaiende lepeltje. Zijn oren voelen nog steeds erg warm aan.
Waarom vraag je dat? vraagt hij.
God, je hebt toch geen relatie met haar?
Tuurlijk niet. Vind je het leuk om daar grappen over te maken?
Sorry, zegt Marianne.
Ze werpt hem een scherpe blik toe, alsof ze door zijn ogen heen in zijn hoofd kan kijken.
Je hebt gelijk, het is niet grappig, zegt ze dan. Sorry.
Hij knikt, kijkt even om zich heen, port met de neus van zijn schoen in een groefje tussen de tegels.
Ik vind soms wel dat ze een beetje vreemd tegen me doet, zegt hij. Maar dat zou ik nooit hardop zeggen of zo.
Ik vind dat ze zelfs in de klas erg flirterig tegen je doet.
Echt?
Marianne knikt. Hij wrijft in zijn nek.

[...]

© 2018 Sally Rooney
© 2019 Nederlandse vertaling Ambo|Anthos uitgevers, Amsterdam en Gerda Baardman