Leesfragment: Binnenplaats

Zondag 19 maart treedt Joost Baars op bij VPRO Boeken. Vandaag brengen wij twee gedichten uit zijn bundel Binnenplaats.

Wat is de waarheid als alles wat je weet je door de vingers glipt? Dat is de vraag die rondwaart door het veelzijdige poëziedebuut van Joost Baars. Zeer persoonlijke gedichten over de dood en bijna-dood van dierbaren worden afgewisseld met even verstilde als broeierige mystiek, en met originele, humoristische en geëngageerde natuurlyriek. Wie veronderstelt dat denkende poëzie niet kan ontroeren, komt bij Baars voor verrassingen te staan.

Baars' even bedachtzame als directe gedichten blinken uit in kwetsbaarheid en grijpen je naar de keel.

Tom Waits

 

tom waits reed op een negenbaansweg
en kreeg een lied in zijn hoofd.

hij zei: ‘jezus, zie je dan niet dat ik rij?’

later, zijn album was bijna voltooid,
foeterde hij tussen zijn tanden:

‘alle kinderen zitten klaar in de auto.
nu moet je komen of we gaan zonder jou!’

zonder jou wil ik niet,
maar dit is een liefdesgedicht

van iemand die jou niet wil bezitten.
als het je wil is, neem mij dan

het stuur uit mijn handen,
geef me andere woorden dan deze,

een andere wijze
om jou ergens anders

dan slechts in mijn blik te laten bestaan.

 

Dode hond

ik loop op een eiland genaamd dode hond
en denk aan mijn broer

die op een snikhete dag
zijn auto op slot deed

en daarbij zijn hondje vergat.
dode hond heet zo omdat

er een hond ligt begraven. toen ik klein was
hoorde ik ooit het gejank

van een krolse kat, hield die hartverscheurende klank
voor gehuil van mijn broer, liep door de nacht

naar zijn kamer, deed de deur open en zag
dat hij sliep, dat

hij het niet was. dode hond

is een kunstmatig eiland,
net als mijn kamer in het huis waar wij opgroeiden,

net als mijn broer,
net als ik,

als een auto met gesloten ramen
in de zonzee geparkeerd.

nu is het nacht
op dode hond en over het daar

omheen als aaneengeregen dagen
liggende water

klinkt zijn gehuil, zijn geblaf.