I.M. Alice Munro (1931-2024)

Munro schreef bijna uitsluitend korte verhalen, geweldige verhalen. Boekverkoper Reny van der Kamp:

‘In het voorwoord dat Jonathan Franzen schreef bij de bundel Runaway (2004), die bij mij in de boekenkast staat noemde hij Alice Munro “a marvel”. Dat is ze inderdaad. In haar verhalen laten heel gewone levens een verpletterende indruk achter. De Canadese Munro hield zich haar hele schrijversleven bij het korte verhaal. Met een roman weet ik me geen raad, zei ze als ernaar gevraagd werd waarom ze toch geen romans schreef. Het korte verhaal was voor haar de ultieme literaire vorm. En ze schreef er veel, heel veel. Daarvoor kreeg ze in 2009 de Man Booker International Prize en in 2013 de Nobelprijs. Welk verhaal ook, elke zin is raak. Haar dood zal voor velen een reden zijn haar verhalen te herlezen. Zeker voor mij. En wie haar nog niet las: ga het doen!’

Bij het samenstellen van hun bloemlezing Familiestukken schreef Marja Pruis haar dochter Greta Le Blansch:

‘Nu ik zo veel van Munro achter elkaar lees, valt me eens en te meer op wat een enorm arsenaal aan wreedheden ze beschrijft . En dat ze bovendien zo veel alleen maar even aanstipt. Ik vind haar een wonder in het ongezegd laten van dingen. Tegelijkertijd lijkt het alsof er één constante is, en die boodschap hamert ze er keer op keer in: Niets verjaart. Misdaad niet, pijn niet, liefde niet.’

• Laura Wilson, auteur van schrijversfotoboek The Writers, had Munro graag ontmoet
• Lees een fragment uit Familiestukken, samengesteld door Marja Pruis en Greta Le Blansch
• Lees ook een fragment uit Lief Leven
• Lees Emmi Schumacher over Too Much Happiness
  
  
• Lees, nu tijdelijk toegankelijk, het Paris Review-interview met Munro
• Lees, nu tijdelijk toegankelijk, vier verhalen in Granta