Recensie: Het feast dat Lucky Peach heet

Dat Lucky Peach een blad naar mijn hart én mijn maag is (geen toevallige combinatie), zie ik meteen. Het gaat over eten. Het is heerlijk vormgegeven en geïllustreerd: clean noch rommelig, zonder de perfect opgemaakt bordjes van de grotere eettijdschriften, of die retro-look waar veel foodzines naar neigen. Het gros van de plaatjes toont voedsel, geen cuisine – als er überhaupt al spijs te zien is. De verhalen zijn talrijk en lang. Dit tijdschrift is het papieren equivalent van een rijke, thuisgemaakte maaltijd naar goed familierecept. En als bonus: Lucky Peach #7 heeft reizen als thema. Door kelli van der waals.

Immers, eten hoort bij reizen. Van alles wat je in het leven eet, zullen de kostjes in den vreemde tot je best onthouden maaltijden behoren. Dit Travel Issue getuigt van de uitbundigheid van etenswaren en -gebruiken op de aardkloot. Het is een getuigenis in woorden: er valt een hele hoop te lezen. Omdat eten net zo persoonlijk is als reizen, lezen de meeste stukken als goed geschreven eet-reisdagboeken. De recepten komen later, achterin het blad, als je uitgeput bent van alle geuren, kleuren en smaken; oververzadigd en een beetje hongerig.

Exotisme

Enig exotisme is de medewerkers van dit themanummer natuurlijk niet vreemd. Kamelenvlees in het Midden-Oosten? (‘Not a gastronomic marvel. The meat was dry and slightly gamey, but I was excited to have tried it.’) Slang in Togo? (‘“Serpent?” He said, then switching to English. “Holy shit.”’) Deze auteurs draaien er hun hand niet voor om. Bijna even exotisch, te midden van al dat zonnige reisgeweld, is het stuk over een Zweedse kerstmaaltijd. Met plaatjes van een besneeuwd Zweeds landschap in december.

Eten is cultuur en door de bril van een buitenstaander kan je dat altijd het beste zien. Jason Polans verhaal over ‘de beste Taco Bell in de wereld’ kan in mijn Nederlandse ogen dus haast niet Amerikaanser. Of hij nu in Michigan, Ann Arbor of New York woonde, overal genoot hij van de free drink refills en sporks die de Taco Bell aanbiedt. Het beste filiaal – ik zal niet verklappen waar – heeft ramen die uitkijken op de zee, strand aan alle kanten, en de mogelijkheid om je surfboard te stallen en buiten je bestelling te doen.

Waar de cultuur wat minder goed is af te bakenen, zoals in Tatarstan, geldt dat ook voor het eten. Er leven zo’n tien miljoen Tataren verspreid over Eurazië en de V.S., schrijft Harry Leeds. Hun land in de voormalige Sovjet-Unie mag wel een natie heten maar geen staat, en ze zijn moeilijk te onderscheiden van hun buurvolkeren. De pasteien die typisch Tataars worden genoemd, lijken volgens de schrijver even Russisch als het land waarin ze worden gebakken. Maar het plezier waarmee de Tataren koken en eten wordt er blijkens de foto’s niet minder op.

Overvloed en hongersnood

Alleen het verhaal over Noord-Korea steekt mager af tegen de gastronomische overvloed in de rest van het blad. Greg Larson doet verslag van de karige keuken die hem tijdens een excursie door het communistische land werd voorgeschoteld. Terwijl hij en zijn reisgenoten het ene na het andere verdacht uitziende gerecht afsloegen, waren ze zich pijnlijk bewust van de hongersnoden die de bewoners van het geïsoleerde land regelmatig teisteren. ‘In North Korea we committed something of a double hypocrisy: we knew people around us were starving, and that we were being served feasts, but we didn’t enjoy them.’ De Noord Koreanen aten hun rantsoenen en bedankten hun Geweldige Leider voor de maaltijd. Het reisgezelschap snakte naar de vette lucht van de eetzaakjes op Bejing Airport. 

Larsons artikel staat voorin het blad. Zo ben je je er bij het feast dat Lucky Peach heet altijd van bewust: wij smulpapende lezers zijn een stel gelukkige perzikjes.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.