Recensie: De Boat naar Athene

Begin Boat Magazine te lezen op pagina 9 en verbazing valt je ten deel. ‘If you find yourself walking through central Athens this year,’ staat daar, ‘you are bound to pass by the white easy-wipe surface of the city’s latest food fad: the frozen yoghurt shop.’ Yoghurtijs? In Europees probleemkind Athene, de stad die al jaren in brand staat? Je zou denken dat daar wel wat beters over te vertellen is. Dat denkt Boat gelukkig ook: doom and gloom en gemeenschapszin. Door kelli van der waals.

Even een paar pagina’s terug, naar waar de editorial uitlegt waar Boat over gaat. Anders dan de titel suggereert hoort dit magazine niet thuis tussen de zeilbladen, en omdat niet iedere kiosk dat begreep is ‘Athens’ de ondertitel. Deze keer dan, want de Londense redactie neemt ieder halfjaarlijks nummer een andere stad als thema, waar ze dan integraal voor een maand heen verhuist om er ‘positief en gebalanceerd’ verslag van te doen. Anders dan die eerste zin op pagina 9 doet vermoeden, lukt haar dat best goed.

De Griekse situatie

Zo wordt al snel gesteld dat er naast elke nieuwe frozen yoghurt shop een winkel leeg staat en opent het blad met een opiniestuk van een Griekse journaliste, die de vraag stelt of de Grieken hun eigen land kunnen redden (antwoord: er zijn veranderingsgezinde Grieken, en dat is Griekenlands enige hoop). Boats zwaartepunt ligt bij een aantal journalistieke artikelen, waarvan die over  de werknemers van televisie-imperium Alter een boeiende is. De meeste van hen hebben al maanden hun salaris niet uitbetaald gekregen. Op een najaarsdag hebben zij zich verzameld bij de rechtbank – die overigens ook op knappen staat door de crisis – om hun baas, mediatycoon George Kouris, aan te klagen. Sommigen hebben nog tienduizenden euro’s tegoed en moeten naast hun televisiewerk een bijbaantje houden om te overleven, of lenen van familie en vrienden. Het stuk laat een heel reël aspect van de Griekse situatie zien, die niet alleen de onderlaag treft, maar dus ook modaal verdienende mediamensen.

'Ondergrondse' moslims

Al even praktisch is de kwestie van de 200.000 moslims die in Athene wonen. Zij zijn veelal illegale immigranten, waar de woede van extreem-rechts Griekenland zich op richt, en door die probleemstatus ligt een eigen begraafplaats of moskee niet binnen hun bereik. Dus beoefenen ze hun geloof ‘ondergronds’, in kelders, garages en in onbruik geraakte winkels. In een fotodocument hierover liggen rode tapijten onder de lelijke balken van lage plafonds en staan er geïmproviseerde altaars met doodskisten erop.

Slimme startups, hoop en herrie

Maar de positieve noot is voor Boat ook belangrijk, en dat komt terug in een aantal hoopgevende reportages over slimme startups, uitstekende eetgelegenheden en eersteklas Atheense plekjes volgens de Atheners. Onweerstaanbaar is de foto voorin het blad van een ouder echtpaar, lachend, samen, de wangen tegen elkaar. Een van de redacteuren deed verslag van een big fat Greek wedding. Op dit uitbundige feest werd zo vervent gegeten, gedanst en herrie gemaakt dat het makkelijk vergeten was dat je je in Athene bevond, aldus de schrijfster. Al stond er voor de kerk een dakloze tissues te verkopen.

Gemeenschapszin

De redactie verwoordt hun indruk van de stad eenvoudig: ‘Athene heeft een stevige portie doom and gloom om zich de komende jaren doorheen te werken, maar er heerst ook een fantastische gemeenschapszin waar kracht, vreugde, trots en hartstocht uit wordt gehaald.’ Die visie blijkt wel uit dit nummer. Laten we hopen dat de Grieken het ook zo zien.

Kelli van der Waals is mediawetenschapper en freelance journalist.