Recensie: Gilles van der Loo’s stamkroegroman Café Dorian gaat over fictie, liefde en het leven

De stamkroeg. Wie kent hem niet? Ik in ieder geval wel. In iedere stad of ieder dorp waar ik tot nu toe woonde, of voor langere tijd verbleef had ik er wel een. Of het nu gaat om Amsterdam, Noordwijk, Madrid, Parijs of zelfs Veenendaal, er was of altijd wel zo'n kroeg waar ik naar terugkeer(de). En over zo’n plek gaat mijn boek van de maand, de nieuwe roman van Gilles van der Loo.

• Lees een fragment uit Café Dorian
• Lees ook een fragment uit Dorp
• Lees een fragment uit Het jasje van Luis Martín
• Lees een fragment uit Het laatste kind 
• Lees Hassan Bahara over Hier sneeuwt het nooit

Want Café Dorian is zo’n plek voor het naamloze dorp waar het zich bevindt. Of... is dit een leugen? Want op een van de eerste pagina's zegt de verteller namelijk ‘Dit is wat ik voor je schrijf, hopend dat het optelt tot een thuis: een stad met een café om naartoe te lopen op een vroege ochtend in oktober.’

En dat is nou precies waar deze interessante roman mee speelt. Fictie. De waarheid! Er is namelijk een verteller die het verhaal van haar ex-geliefde, Guillaume, vertelt. En zij kan met dat verhaal doen wat zij wil.

Het resultaat is een heerlijke roman over liefde, (dorps)gevoel, feit en fictie, ouder worden en uiteindelijk het leven.

Bob Kappen is boekverkoper bellettrie bij Athenaeum Boekhandel Spui. Hij beheert de categoriepagina Nederlandse literatuur en verstuurt maandelijks een mail van de boekverkoper.