Recensie: Een roman in een cirkel, van ouders en kinderen: Ginevra Lamberti, Iedereen slaapt in de vallei

Wat begint als een sprookje over de vrijheid van de jeugd, in een Italiaanse vallei waar de vergrijsde bevolking leeft volgens verouderde gewoontes, eindigt als een waarschuwing voor ontspoorde losbandigheid. Ginevra Lamberti schrijft in Iedereen slaapt in de vallei (Tutti dormono nella valle, vertaald door Manon Smits) met een soort nonchalance over een generatie die liftend en blowend zijn tijd verdrijft, over jongeren die letterlijk dromen van een grotere wereld voorbij de horizon, maar uiteindelijk de verveling verjagen door verdovende middelen en zelfbedrog. Halverwege de roman worden de rampzalige gevolgen steeds onvermijdelijker, en de gebeurtenissen volgen elkaar in steeds hoger tempo op. Uiteindelijk vinden verschillende individuen zichzelf terug op een dieptepunt en krabbelen ze vermoeid weer op, vormen zij zelf de nieuwe oude generatie die zich terugtrekt in de stille vallei. 

• Lees ook vertaler Manon Smits over Iedereen slaapt in de vallei

‘[W]e vertrokken vanaf bar T. terwijl we door iedereen vol bewondering werden nagekeken, of tenminste, we willen graag denken dat ze vol bewondering waren. We waren met Claudio en ik, Zizzi en de Sepia. We hadden niet veel geld en we hadden de kofferbak vol pakken spaghetti en blikken tomaat en ander blikvoer, het leek wel of we naar het front vertrokken. Als ik er nu over nadenk hadden we nooit een rooie cent, we hadden geen geld voor eten, maar aan jointjes hadden we nooit gebrek. Je wilt niet weten hoe het was in die auto. We deden Milaan, Como, de Zwitserse grens, het hele Zwarte Woud tot aan Kopenhagen in zon drie dagen. Af en toe stopten we en dan sliepen we in onze slaapzakken langs de weg. Ik weet nog dat we op een gegeven moment op de snelweg reden en naar Cat Stevens luisterden, allemaal in ons blootje, terwijl we onze voeten uit de raampjes lieten hangen. Geen idee waarom. Ik kan nooit vergeten dat het augustus was want tijdens die reis vierde ik mijn achttiende verjaardag. Toen we waren aangekomen gingen we meteen naar een wijk met leegstaande huizen die waren gekraakt, dicht bij waar de koningin woonde, bij het paleis van de koningin, ik weet even niet hoe ze heet. Daar zaten allemaal lui zoals wij en we verdeelden ons over twee gekraakte appartementen; ik met de Sepia, al weet ik niet waarom want wij hadden altijd ruzie. We bleven meer dan een maand in de stad, maar ik kan moeilijk zeggen wat we daar precies deden, we waren continu stoned.’

Het is een prachtige cirkelvormige roman over verschillende levensfases en het onbegrip tussen ouders en hun kinderen.

Remon den Ouden is boekverkoper bij Boekhandel Van Rossum. Hij beheert ook de pagina Vertaalde literatuur op onze site.