Recensie: De liefdevolle klassieker van Lola Storm: J.D. Salinger, The Catcher in the Rye

Ik moet een jaar of vijftien zijn geweest toen ik The Catcher in the Rye las. Ik had, toentertijd, nog niet veel met literatuur. Ik wilde actrice worden en uitsluitend in stukken van Shakespeare, Goethe en verhalen uit de klassieke oudheid spelen. Het liefst zo klassiek en traditioneel mogelijk. Al die grote emoties, grote liefdes in deze stukken: ik ging er helemaal in op. Dat gevoel had ik ook bij The Catcher in the Rye. 

• Lees de Australische schrijfster Amanda Maxwell over Salingers werk
• Lees Doeschka Meijsing, wier verliefdheid op Salinger verdween
• Lees Maarten Asscher over John Green en Salingers Catcher als de stemvork voor de stijl en de toon van veel hedendaagse YA

In deze roman wordt de overgang van het hoofdpersonage, Holden Caulfield, waar ik hopeloos verliefd op was, van een tiener naar een volwassene beschreven. Holden stelt zich te weer tegen de ‘nepheid’ van mensen. Dat doet hij op geheel eigen toon die je als vijftienjarige meteen aanspreekt. Elk hoofdstuk neemt de hoofdpersoon je met zich mee. Wanneer je het boek leest lijkt het alsof je naast Holden in een café in New York zit: hij vertelt je persoonlijk wat hij denkt over neppe mensen die hij ‘phonies’ noemt. Een van de mooiste passages uit het boek speelt zich af in Central Park. Hier heeft Holden, die van school getrapt is, met zijn voormalige docent, Mr. Spencer afgesproken. Mr. Spencer probeert met Holden over zijn toekomst te praten maar Holden dwaalt af wanneer hij kijkt naar de eenden op het meer:

‘I was thinking about the lagoon in Central Park, down near Central Park South. I was wondering if it would be frozen over when I got home, and if it was, where did the ducks go. I was wondering where the ducks went when the lagoon got all icy and frozen over. I wondered if some guy came in a truck and took them away to a zoo or something.’

Maar de meest ontroerende en liefdevolle passages in het boek zijn de passages waarin Holden met zijn tienjarige zusje Phoebe is.

‘When the light was on and all, I sort of looked at her for a while. She was laying there asleep, with her face sort of on the side of the pillow. She had her mouth way open. It’s funny. You take adults, they look lousy when they’re asleep and they have their mouths way open, but kids don’t. Kids look all right. They can even have spit all over the pillow and they still look all right.’

De frustratie die Holden voelt over neppe mensen gecombineerd met de dromerige, liefdevolle beschrijvingen van alledaagse dingen en van zijn zusje zorgen ervoor dat dit boek zo herkenbaar en kwetsbaar is. Misschien zullen sommige lezers de hoofdpersoon als een vervelende tiener beschouwen, maar voor mij blijft hij altijd Holden Caulfield met wie ik eindeloos in een café zou willen zitten. 

Lola Storm is boekverkoper bij Athenaeum Boekhandel Spui. Ze is medeverantwoordelijk voor de evenementen op het Spui.