Recensie: Tonke Dragts Geheimen van het wilde woud is nog als nieuw

75! Natuurlijk mag Tonke Dragts Geheimen van het wilde woud niet ontbreken in de Grote Vriendelijke Honderd. Dit boek is zo goed dat je het, ook als volwassene, steeds weer kunt herlezen.

• Ook Brief voor de koning (4), Torenhoog en mijlen breed (48) en De Zevensprong (31) staan op de lijst.
• Lees Daan Stoffelsen over Brief voor de koning
• en over Torenhoog en mijlen breed aan.
• Op Athenaeum.nl willen we met boekentips, recensies en fragmenten de hele Grote Vriendelijke Honderd recht doen. Alle items staan hier.

Er waren eens twee koninkrijken, Dagonaut en Unauwen, gescheiden door een gebergte. Je kon langs twee kanten om dat gebergte heen, een van de twee wegen leidde door het boosaardige Eviellan. Ooit was er een derde, veel kortere weg, dwars door het geheimzinnige Wilde Woud. Maar die weg is overwoekerd, net als de welvarende stad die in het woud lag. Wat rest zijn de verhalen. Griezelige verhalen. Over mannen in het groen die misschien wel mensenoffers brengen. Over de geesten van dode ridders die, ver van de bewoonde wereld, elkaar bevechten in een riddertoernooi. 

Het geheimzinnige Wilde Woud

Toen ik in klas vier van de lagere school zat, las meester Heij De brief voor de koning voor, het boek dat voorafgaat aan Geheimen van het wilde woud. In De brief werd al gefluisterd over dat geheimzinnige Wilde Woud, in het vervolgdeel gaat Tiuri samen met zijn onafscheidelijke vriend en schildknaap Piak op zoek naar ridder Ristridin, die is verdwenen toen hij het Wilde Woud in kaart ging brengen. Tiuri en Piak stuiten op een complex complot, georkestreerd door de boze heerser die al in De brief voor de koning aan de touwtjes trok, maar nu pas op de voorgrond treedt. Gelukkig schieten oude bekenden als de Dwaas van de Boshut, de monniken van het Grijze Klooster en jonkvrouw Lavinia en haar vader, de heer van Mistrinaut, te hulp. 

De filmische schrijfstijl van Tonke Dragt

Ik herlees de Geheimen van het wilde woud iedere paar jaar en iedere keer weer word ik gegrepen. De Tiuri-boeken van Tonke Dragt zijn vaak vergeleken met In de ban van de ring. Maar waar In de ban van de ring voor veel hedendaagse lezers te traag en te wijdlopig is, is Geheimen van het wilde woud nog als nieuw. Alsof het boek gisteren is geschreven. Dat zit ’m denk ik in de filmische schrijfsstijl. Je rolt van de ene scène in de andere, van intiem naar episch en weer terug, en ontmoet het ene na het andere fascinerende personage, op de ene na de andere tot de verbeelding sprekende locatie: een afgelegen herberg, een sprookjesachtig kasteel, een verlaten stad, een open plek in het woud... Daarnaast laat Tonke Dragt veel aan de verbeelding over. Daardoor ligt er iets mysterieus over het boek. Niets is wat het lijkt.

David Veldman is webshopmanager van Athenaeum.nl.