Recensie: Hoe Donna Tartts The Secret History zich in mijn vezels nestelde

Ik las The Secret History denk ik voor het eerst toen ik zestien was. Ik vond het boek overweldigend. Er is denk ik nooit meer een boek geweest dat zich zo onder mijn huid, zich zo in mijn vezels heeft genesteld als deze roman. Richard, Charles, Camilla en de anderen voelden als vrienden. Toen het boek uit was, was ik er ziek van. Wat moest ik nu met mijn leven? Herlezen. Ja.

N.B. Bekijk ook onze categoriepagina Engelse Literatuur, lees ook Kay Brugmans enthousiaste bespreking uit 2016, en kom 27 oktober naar onze leesclub.

Dat doe ik nog altijd om de paar jaar en de magie van dit magistrale boek is altijd gebleven. Die elitaire school en dat nog elitairdere clubje studenten dat, onder invloed van een charismatische klassieke professor, een manier van denken en leven ontdekt waarmee ze zich kunnen onderscheiden van hun banale tijdgenoten. Die zoektocht leidt ze naar een gevaarlijk pad, voorbij de grenzen van goed en kwaad. Dertig jaar nadat Donna Tartt van de ene op de andere dag een wereldster werd, verschijnt er een mooie nieuwe jubileumeditie. Die ga ik natuurlijk kopen. En koesteren. Geen gebroken rug, ezelsoren en geen potloodstreepjes.

Bob Kappen is rubrieksbeheerder Engelse literatuur.