Recensie: Een duistere game en een complot

De twee woorden die het beste bij Erebos van Ursula Poznanski passen zijn voor mij game en complot: het gaat over een game die heel gewoon lijkt maar eigenlijk zit er een heel complot achter.

Toen ik het boek voor het eerst zag vond ik het niet mooi of indrukwekkend. Juist een beetje rommelig, het was niet het soort boek dat ik meteen zou pakken als ik een boekwinkel in liep ook, en het deed me denken aan een ander boek. Maar toen ik het ging lezen vond ik dat het oog best goed gekozen was maar dat het boek eigenlijk zwart had moeten zijn, omdat het beter past bij het idee van de game. Het boek draait vooral daarom, om Erebos en  dat was in de Griekse Mythologie de god van het Duister daarom vind ik dat de omslag ook duister moet zijn.

Een zoektocht

Het verhaal zelf is eigenlijk niet duister maar meer een zoektocht naar de waarheid achter Erebos. De zoektocht begint als Nick, een jongen van ongeveer vijftien er achter komt dat er een nieuwe game rondgaat. Maar iedereen die de game heeft doet er heel geheimzinnig over en daarom word Nick nieuwsgierig naar wat voor game het is. Dan krijgt hij hem zelf is hij heel blij: nu weet hij eindelijk wat het is, maar hij heeft maar één kans – daarna doet de game het niet meer. Hij vindt hem meteen heel leuk en zijn zoektocht stopt voor lange tijd, totdat hij er wordt uitgegooid. Hij baalt heel erg en wordt boos als een vriend probeert te helpen, maar dan krijgt die vriend een ongeluk . Nick vraagt zich af of Erebos er iets mee te maken heeft en zet de zoektocht voort. Algauw begint hij een patroon te zien en komt achter het complot.

Nog een hoofdstuk

Als je dit leest vind je het misschien al een beetje onwaarschijnlijk en ik denk dat het niet in het echt zou kunnen gebeuren.

Maar wat de hoofdpersonen doen vind ik niet vreemd want ik zou ook achterdochtig worden als iedereen heel geheimzinnig doet en je overal vreemde pakketjes ziet. Ook hoe ze reageren op verschillende dingen is erg logisch. Ik vind wel dat de personages niet heel duidelijk worden omschreven. Ik wist bijvoorbeeld pas dat hij  een staart had toen ik al een tijdje in het boek bezig was.

Ik vind dat best leuk want dan kun je zelf bedenken hoe de mensen eruit zien. Ik vond het boek ook spannend en dacht telkens als hij de game ging spelen: Doe het niet! Doe het niet! Daarom had ik het boek heel snel uit in ongeveer vier dagen. En als ik begon met lezen dacht ik na ieder hoofdstuk: Nog een en dan ga ik mijn schoenen aan trekken. Of: Nog een hoofdstuk en dan ga ik slapen en daarom las ik het heel snel uit hoewel het voor mijn nachtrust niet zo goed was.

Het boek lijkt deels wel een beetje op een ander boek - James Dashners Geestesoog - want dat boek gaat ook over een game maar het zou ook vreemd zijn als alleen dit boek over een game zou gaan. Ik ben nu ook wel benieuwd naar andere boeken van deze schrijfster want ik vond dit boek erg goed.

Bruno Beeke is elf en hij houdt van lezen en waterpolo. Hij wil naar het gymnasium omdat hij dan nog meer verhalen kan gaan lezen.