Van der Hoogtprijs 2016 voor Niña Weijers, Henriëtte de Beaufortprijs 2016 voor Elisabeth Lockhorn

De Lucy B. en C.W. van der Hoogtprijs is een jaarlijkse 'prijs van aanmoediging', afwisselend in de categorieën poëzie en proza, aan een schrijver van wie in de voorgaande jaren haar/zijn eerste of eerste twee publicaties zijn verschenen. Eerdere laureaten waren Merijn de Boer, Bert Natter, Erwin Mortier, Arthur Japin, Wessel te Gussinklo, Margriet de Moor, Thomas Rosenboom, Frank Martinus Arion, Anna Blaman.

Lees een fragment uit De consequenties op Athenaeum.nl. En een recensie.

De commissie van voordracht (Kester Freriks (voorzitter), Pia de Jong, Lieke Marsman, Gerard Raat, Yves T'Sjoen):

'Het zijn niet uitsluitend de onverwachte, verrassende en soms zelfs bizar-grillige wendingen die De consequenties zo boeiend maken. Allereerst combineert de schrijfster op overtuigende manier twee elementen die in de hedendaagse literatuur niet vanzelfsprekend zijn: fantasie en vastberadenheid. Ze creëert een geheel eigen wereld in deze kunstenaarsroman die op elke bladzijde waarde en franje, echt en kitsch, van elkaar probeert te scheiden en te doorgronden. De toon waarin Weijers schrijft is helder, vanzelfsprekend, krachtig, spitsvondig, betoverend.
[...]
De jury is onder de indruk van de filosofische reikwijdte van Weijers roman, waarin ze een krachtige, spitsvondige stijl in perfecte harmonie brengt met grote artistieke ambities.'

Deze Henriëtte de Beaufortprijs is een 'prijs voor een in druk verschenen en in de Nederlandse taal geschreven biografie of autobiografie, afwisselend van de hand van een Nederlandse en van een Vlaamse auteur'. Dit jaar is de beurt aan een Nederlandse auteur. Eerdere laureaten waren Henk Nellen, Léon Hanssen, Hans Goedkoop, Hélène Nolthenius en Hans Werkman.

Lees een fragment uit Andreas Burnier. Metselaar van de wereld op Athenaeum.nl.

De Commissie van voordracht (Manu van der Aa, Elsbeth Etty, Jaap Goedegebuure, Rick Honings (voorzitter) en Kris Humbeeck):

'Complexe figuren vormen voor de biograaf een grote uitdaging. De niet zelden onverzoenlijke tegenstrijdigheden in hun persoonlijkheid, hun wisselende, onderling moeilijk te verenigen identiteiten, de spanningen die dat voor hen zelf en hun omgeving oplevert, het levert een overstelpende hoeveelheid stof op voor een levensverhaal vol dramatiek, climaxen en anticlimaxen, diepte- en hoogtepunten. Het vertellen van zo'n levensverhaal stelt zeer hoge eisen aan de biograaf. Die kan niet volstaan met het simpelweg noemen, benoemen en opsommen, maar moet verhelderen, nuanceren, een context scheppen waarin dit ene individuele leven met al zijn stroomversnellingen en draaikolken een ruimere bedding vindt.
De jury van de Henriëtte de Beaufort-prijs is van mening dat de biografie die Elisabeth Lockhorn heeft gewijd aan de schrijfster Andreas Burnier (1931-2002), alias de criminologe Catharina Irma Dessaur, alias het meisje Ronnie dat liever een jongen was, aan de genoemde uitdaging en de daarmee gepaard gaande risico's op bewonderenswaardige wijze het hoofd heeft geboden. In de meeslepend geschreven biografie Metselaar van de wereld ontvouwt Lockhorn een boeiend, rijk geschakeerd, uitstekend gedocumenteerd en vooral afgewogen en evenwichtig beeld van een complexe, niet altijd sympathieke, maar toch steeds fascinerende persoonlijkheid. Omdat de biograaf afstand weet te behouden tot haar onderwerp, wordt de lezer in staat gesteld een eigen beeld en oordeel te vormen.
[...]
Metselaar van de wereld is een schrijversbiografie, een genre dat naast de gebruikelijke klippen en valkuilen die de biografie in het algemeen aankleven ook nog eens de complexe verhouding tussen leven en werk als probleem heeft. Dat het literaire oeuvre van Andreas Burnier in hoge mate autobiografisch is, staat buiten kijf. Maar ook dan ziet de biograaf zich gesteld voor de taak om te laten zien hoe de levensfeiten zijn getransformeerd tot literatuur. Ook daarin is Elisabeth Lockhorn ruimschoots geslaagd. Zonder in enigerlei vorm van reductionisme te vervallen laat ze op basis van nieuw onderzoek zien hoe Burniers lotgevallen als joods onderduikkind bepalend zijn geweest voor de ontwikkeling van haar persoonlijkheid. Uiterst relevant voor het begrijpen van dit karakter is ook de manier waarop Lockhorn ingaat op de strijd die Burnier al vroeg is aangegaan met de haar opgelegde vrouwelijke identiteit. De dwingende noodzaak om daar zo jong voor uit te komen, heeft haar op alle andere gebieden de moed heeft gegeven om voor zichzelf uit en op te komen.'