Leesfragment: Voordat de waarheid uitkomt

Nu in onze boekhandels: Toshikazu Kawaguchi’s Voordat de waarheid uitkomt (Kono uso ga barenai uchi ni), vertaald door Geert van Bremen. Lees bij ons een fragment!

Een hartverwarmende roman met een vleugje Japanse mystiek over verschillende vormen van liefde en omgaan met verlies.

In een steegje in Tokio zit al meer dan honderd jaar een café dat zorgvuldig gezette koffie schenkt. Dit cafeetje biedt de klanten een unieke ervaring: de kans om door de tijd te reizen. In Voordat de waarheid uitkomt brengen vier nieuwe gasten een bezoekje aan het verleden of de toekomst.

We maken kennis met de man die teruggaat om zijn beste vriend, die tweeëntwintig jaar geleden stierf, te spreken; de zoon die de begrafenis van zijn eigen moeder niet kon bijwonen; de man die een reis maakte om het meisje te zien met wie hij niet kon trouwen; en de oude detective die zijn vrouw dat ene geschenk nooit gaf. Dit inspirerende boek vertelt het verhaal van deze vier mensen die hun verleden onder ogen moeten zien om verder te kunnen met hun leven. Kawaguchi nodigt de lezer opnieuw uit om zich af te vragen: wat zou jij veranderen als je door de tijd zou kunnen reizen?

Proloog

Over een bepaalde zitplaats, in een zeker koffiezaakje, in een zekere wijk, bestaat een mysterieuze stadslegende. Naar verluidt kun je je, als je op die plaats gaat zitten, en alleen zolang je op die plaats zit, naar een tijdstip naar wens verplaatsen.

Er zijn echter vervelende, ontzettend vervelende regels.

1. Ook al reis je naar het verleden, je kunt geen mensen ontmoeten die dit koffiezaakje nog nooit hebben bezocht.
2. Door terug te keren naar het verleden zal de werkelijkheid niet veranderen, hoezeer je je ook inspant.
3. Er zit een vaste klant op de plek waarvandaan je terug naar het verleden kunt keren. Je kunt pas gaan zitten als die klant opstaat.
4. Als je eenmaal terug in het verleden bent, kun je niet van je plek weggaan.
5. Je kunt slechts terugkeren naar het verleden vanaf het moment dat je kop koffie is ingeschonken, totdat die koffie koud is geworden.

En dit zijn nog niet alle vervelende regels.
Evengoed brengen ook nu nog klanten die van deze stadslegende gehoord hebben een bezoek aan dit koffiezaakje.

De naam van het koffiezaakje? ‘Funiculì Funiculà’.

Zou jij na het horen van al deze regels nog steeds naar het verleden terug willen keren?

Dit is het verhaal van vier hartverwarmende wonderen die in dit mysterieuze koffiezaakje plaatsvonden.

Als jíj terug kon gaan naar een dag in het verleden, wie zou jij dan willen ontmoeten?

[…]

1
VRIENDEN
Over een man die zijn vriend opzocht die al tweeëntwintig jaar dood was

Gōtarō Chiba had zijn dochter tweeëntwintig jaar lang voorgelogen.
‘Het moeilijkste in dit bestaan is te leven zonder te liegen,’ schreef Dostojevski ooit.
De leugen kan allerlei doelen dienen. Je kunt liegen om jezelf beter voor te doen, of om een ander te bedriegen. Er zijn leugens die pijn doen, maar ook leugens die je kunnen redden. In de meeste gevallen hebben mensen spijt als ze hebben gelogen.
Dat gold ook voor Gōtarō. Terwijl hij dacht aan hoe hij haar had voorgelogen, ijsbeerde hij een half uur voor het koffietentje op en neer, in zichzelf mopperend: ‘En ik wilde niet eens liegen.’
Het koffiezaakje waar je terug kon keren in de tijd lag op enkele minuten lopen van station Jimbōchō. Het bevond zich in een achteraf gelegen zijsteeg in een omgeving met vooral kantoorgebouwen, en was te herkennen aan een klein uithangbord met de naam ‘Funiculi Funiculà’. Omdat de zaak in een souterrain was gevestigd, zou het zonder dat uithangbord niemand opvallen.
Gōtarō daalde de trap af, maar hij bleef stilstaan voor de met houtsnijwerk versierde deur. Hij mopperde onhoorbaar, schudde zijn hoofd, draaide zich om en liep de trap een eindje op, maar halverwege stopte hij met een peinzende blik op zijn gezicht. Op die manier liep hij een aantal keren de trap op en neer.
‘Als u nu eens binnen verder piekert?’
Van schrik keek hij achterom en zag dat een tengere vrouw hem had aangesproken. Ze droeg een zwart gilet en een schort over een wit overhemd. Gōtarō begreep dadelijk dat zij hier werkte.
‘Nou ja, eh…’
Terwijl Gōtarō om een antwoord verlegen bleef, passeerde ze hem en liep vlot de trap af.

Klingeling!

Het geluid van een koebel hing in de lucht terwijl ze naar binnen verdween.
Ze had hem uitgenodigd binnen te komen zonder opdringerig te worden. Het was alsof er een verkoelend briesje langs hem was gestreken. Gōtarō bleef achter met het eigenaardige gevoel dat ze dwars door hem heen in zijn ziel had gekeken.
Hij was besluiteloos de trap op en neer blijven lopen omdat hij niet zeker wist of dit wel ‘dat koffietentje waar je kunt teruggaan in de tijd’ was. Als het gerucht dat hij van een oude bekende had gehoord een verzinsel bleek te zijn, dan zou hij zich schamen om zijn goedgelovigheid.
Zelfs als de verhalen over het tijdreizen klopten, waren er nog altijd die vervelende regels waarover hem was verteld. Dit was zo’n regel:

Door terug te keren naar het verleden zal de werkelijkheid niet veranderen, hoezeer je je ook inspant

Toen hij voor het eerst van deze regel hoorde, had Gōtarō zich vol ongeloof afgevraagd: ‘Zijn er desondanks mensen die naar het verleden terug willen?’
Diezelfde man stond nu voor het koffietentje en dacht: desondanks wil ik terug in de tijd. Had de vrouw daarnet zijn gedachten gelezen? Normaal zou je verwachten dat ze vroeg: ‘Wilt u misschien even binnenkomen? U bent van harte welkom in ons café.’
In plaats daarvan had ze gezegd: ‘Als u nu eens binnen verder piekert?’
Ze bedoelde misschien: teruggaan in de tijd kan hier, maar ga eerst eens naar binnen en bedenk dan of u het wilt of niet.
Ook dan bleef het een raadsel hoe de vrouw wist dat Gōtarō naar het koffietentje was gekomen om terug in de tijd te gaan, maar het gaf wel een sprankje hoop. Door haar achteloos geuite woorden was Gōtarō’s besluit vast komen te staan.
Het volgende moment reikte zijn hand al naar de deurknop en trok hij de cafédeur met kracht open.

Klingeling!

Gōtarō betrad het koffietentje waar je terug kunt reizen in de tijd.

© 2017 by Toshikazu Kawaguchi
© 2023 Nederlandse vertaling Geert van Bremen en Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam