Leesfragment: De egel, dat ben ik

Toon Tellegen keert terug in de bestsellerlijsten met een nieuw boek: De egel, dat ben ik, met tekeningen van Annemarie van Haeringen. Lees bij ons een fragment en bestel je exemplaar!

‘Ik wou dat ik in mijn hoofd kon kijken, dacht de egel. Wat een rommel moet het daar zijn! Waarom kan ik wel mijn huis opruimen en mijn hoofd niet?’
In De egel, dat ben ik, een boek dat een bijzondere plaats inneemt in het oeuvre van Toon Tellegen, staan de wederwaardigheden, de verlangens en de diepste gedachten vande egel centraal. Of zijn het die van de schrijver zelf?
Illustrator Annemarie van Haeringen tekende de egel in alle mogelijke gemoedstoestanden, van somber tot vrolijk, van verdrietig tot feestelijk hoogmoedig.

N.B. We publiceerden eerder voor uit De seringenboom, Schrijver en lezer en De werkelijkheid.

De egel, dat ben ik

De egel keek in zijn spiegel.
Hoe kijk ik nu? dacht hij. Hij fronste zijn voorhoofd. Misprijzend. Zo heet dat, had de mier hem eens verteld. Die neus, die kin, en dan die stekels...
Hij schudde zijn hoofd. Misschien kijken alle dieren wel zo in hun spiegel en denken ze: die slurf, dat gewei, die steeltjes... Dat zou heel goed kunnen.
Maar die gedachte veranderde niets aan zijn misprijzen. Hij telde de rimpels in zijn voorhoofd. Zes. Eén meer dan gisteren.
Hij zuchtte. Ik wou... dacht hij.
Maar hij kon niet bedenken wat hij wou en zag nog een rimpel op zijn voorhoofd verschijnen, een zevende. Meer kunnen er niet bij, dacht hij.
Hij deed een stap achteruit en zei: ‘Ik wou dat ik wist wat ik wou.’
Hij spitste zijn oren en hoorde twee dieren langs zijn huis lopen.
‘Weet je wie hier woont?’ vroeg de een.
‘Nee,’ zei de ander.
‘De egel.’
‘Weet je dat zeker?’
‘Ja, heel zeker.’
‘Ach, dat wist ik niet.’
De egel, dat ben ik, dacht hij. Hij liep naar het raam en keek naar buiten. Hij zag niemand. Het was stil in het bos. Geen blaadje ritselde aan de bomen, geen vogel floot of zong.
Het was inbeelding geweest, die stemmen. Dat kon niet anders. Eerst misprijzen, nu inbeelding... En dan?
Hij schudde zijn hoofd en draaide de spiegel om. Ik weet zo langzamerhand wel dat ik de egel ben, dacht hij.
Het was een mooie dag in het begin van de zomer en hij ging naar buiten. De zon eten. Zo noemde hij dat.

Wat ik móét weten

Er zijn veel dingen die ik wel eens zou willen weten, dacht de egel op een avond in zijn bed.
Hij kneep zijn ogen dicht en dacht aan de olifant en de bomen waaruit hij viel, aan de beer en de taarten waarvan hij nooit genoeg kreeg, aan de mier die alles wist, aan de muis die de ene toespraak na de andere hield waar niemand naar luisterde, aan de neushoorn die overal dwars doorheen liep, aan de rups die nooit ophield met eten, aan de zon die elke avond onderging, aan de herfst die de zomer wegjoeg... en hij vroeg zich af waarom dat allemaal altijd zo was en nooit anders.
Hij deed zijn ogen weer open en keek naar zijn plafond. Maar er is één ding dat ik móét weten, dacht hij, en dat is: waarom heb ik stekels?
Hij sprong uit zijn bed.
‘Ja, waarom?’ riep hij. ‘Waarom weet ik dat nog altijd niet? Nou?’ Hij stootte tegen de tafel. ‘Verder hoef ik niets te weten. Alleen dat. Waarom heb ik van die verschrikkelijke, afschuwelijke en belachelijke stekels, en niet alleen op mijn hoofd, maar overal?’
Hij botste tegen zijn stoel en greep zich vast aan zijn vensterbank. ‘Dat is toch niet te veel gevraagd?’
Hij keek om zich heen. ‘Nou?’
Het was stil in de kamer en hij kreeg voor de zoveelste keer geen antwoord op zijn vraag.
Teleurgesteld stapte hij weer in bed. Misschien weet iedereen waarom ik stekels heb, dacht hij, en alleen ik niet. Hij viel in slaap en werd de volgende ochtend wakker. Al zijn stekels zaten er nog, overal op zijn lijf. Zoals gewoonlijk, dacht hij gelaten, en hij stapte uit bed en nam zich voor de hele dag niet aan ze te denken. Dat is het minste wat ik kan doen.

Copyright tekst © 2021 Toon Tellegen
Copyright illustraties © 2021 Annemarie van Haeringen