Leesfragment: Verzamelde gedichten

29 januari verschijnt de bundel Verzamelde gedichten van Erik Menkveld. Bij ons een voorproefje van vijf gedichten. 

In 2014 overleed Erik Menkveld, veel te jong. Bij Uitgeverij Van Oorschot publiceerde hij drie werken in de drie genres die hij zo goed beheerste: poëzie (Prime time), essays (Met de meeste hoogachting) en een roman (Het grote zwijgen).

Menkveld werkte aan een nieuwe dichtbundel. Verzamelde gedichten bevat behalve zijn drie gepubliceerde bundels, ook deze nieuwe bundel en de verspreide gedichten die eerder gepubliceerd werden in diverse tijdschriften.

Met de verschijning van Verzamelde gedichten wordt beantwoord aan de vraag van vele liefhebbers en bewonderaars van deze belangwekkende dichter, die het vaak klaarspeelt om in één en hetzelfde gedicht hilarisch, erudiet, gevoelig, streng intellectueel, laconiek, en altijd meeslepend, sprankelend en
levendig te zijn.

N.B. Op vrijdag 29 januari vindt bij Athenaeum Boekhandel op het Amsterdamse Spui om 17.00 uur de boekpresentatie van Verzamelde gedichten plaats, u kunt hierbij aanwezig zijn.

Koe in dichterspark

Graasgenot? Op dit gazon?
Nog geen gierkar rijdt hier
mijn humeur in reetketel

enkelt Italiano gelati en dat baby-
babybuggy-zonnetje in-geskeeler...
Graasgenot!

Einder schreeuwt het hier om!
Avondscheten! Knalgeel
huiswaarts kerende combines!

Kastanienallee, Berlijn 2007

Kinderkoppen nog altijd
nat als voor de wende, woonpakhuizen

even grauw en volgekalkt, met dure
retro-etalages ook al (‘Sgt. Pepper’s’)

en ik daar toen als enige domweg
gelukkig hoogstwaarschijnlijk

met mijn nieuwe herinneringen
van Remco C. op zak en alle tijd

voor lantarenpalen vol trance party’s
waar ik geen mens zou kennen.

Eerste liefde

Eerste liefde! Waterige zon
op ijsvogelplasje! Al te fijntjes
begin je meteen te zeiken in mij.

Vruchtbaar hoor, dit doornat
afwachten, aandachtig kijken,
piepklein vogeltje scoren soms...

Donderstraal mij liever eens
flink in de kluiten, miezer,
kluns eens in mijn blubber rond!

Stil eens!

Voelen jullie het ook?
Wat zou het zijn?
Geluid?

Het schijnt niet aan zichzelf te twijfelen.
Alsof er een kleine
hardhandige persoonlijkheid
in steekt.

Gewelddadig? Wreed?

Onmachtig eerder.
Veronachtzaamd
verbeten.

Maar is het wel iets?

Ergens de essentie van
vindt het zelf
misschien.

Waarom rukt het anders
zo uitzinnig
aan neuronenketens?

Troost

Aan alle Goji-ranken in de Himalaya hingen ze vannacht,
aan alle winterharde Belgische violen ook,
aan alle dubbelbloemige minipetunia’s Trixi Petticoat;
aan elke bamboescheut of bonsaiboom,
aan alle geurgeraniums Mückenschreck
en alle overige terrastoppers en hanging
basketfavorieten voor de cottagepatio.

Aan alle vrijwel resistente snackkomkommers in het Westland
hingen ze ook, aan alle op de onderstam geënte tomatenrassen
waarvan hier slechts trosvariant Sparta kan vermeld;
aan de meloenpeer Pepino Gold met zijn suikerzoete perfectie,
aan de hele ratatouillecollectie, ja zelfs aan alles
op rotondes en in alle bakken, perken, parken, beemden
en het boeket dat me thuis werd besteld – o

aan dit alles en aan alles wat er verder op aarde
groeilustig en bloeikrachtig is hingen ze
te wiegelen in de wind – ontelbare kaartjes
met ‘Sterkte!’ ‘We leven met je mee!’
‘Op den duur gaat alles wennen.’

Van aronskelken en chrysanten leek
in geen velden een spoor te bekennen.

© Erven Erik Menkveld