Leesfragment: Gifjes

Daan Windhorst debuteert met Gifjes. Spoilers voor de toekomst feat. de NOS nieuwsquiz, Project Grondwet en het André Hazes-hotel voor poolreizigers. Wij publiceren twee verhalen, waaronder het titelverhaal.

Toen Daan Windhorst Gifjes uitbracht, dacht hij dat hij een verzameling vermakelijke, satirische verhalen had geschreven. Verhalen die de tijdgeest wisten te vatten, bijvoorbeeld over de PR-campagne rondom de nieuwe grondwet, of over pillen die je kunt slikken om je persoonlijkheid te verbeteren.

Wat de schrijver niet wist, was dat in de 100 jaar die erop volgden al zijn verhalen uit zouden komen. Windhorst bleek een visionair: hij voorspelde correct dat een hotel op de poolcirkel het laatste bastion van de Nederlandse cultuur zouden worden. Dat TED-talks uit zouden sterven. En natuurlijk: het einde der tijden. Een indrukwekkende prestatie, niet in de laatste plaats omdat de meeste verhalen in het boek elkaar glashard tegenspreken.

Nu, precies 100 jaar later, brengt Nijgh & Van Ditmar deze unieke jubileumeditie uit. Op papier, precies zoals dat in 2016 ging! En inclusief de oorspronkelijke flaptekst!

Gifjes

Een politicus is gisterenavond neergeschoten door een kale man. Zo gauw je wakker bent ga je je bladwijzers af. E-mail. Facebook. Twitter. Geen nieuws. Op de televisie in de woonkamer zie je steeds dezelfde beelden voorbijkomen. Het schot in slow motion. De nieuwslezer. Het schot in slow motion. De nieuwslezer. Een geluidloze loop van geweld.
Je zet de waterkoker aan en vergeet het gekookte water. Een uur later loop je de keuken in, ontdek je het lauwe water en zet je de waterkoker weer aan.
In de krant gaat er opnieuw een land bijna failliet, hebben in dezelfde Amerikaanse verkiezingen dezelfde achternamen dezelfde discussies over dezelfde trivialiteiten en wordt het wederom de warmste winter van de eeuw.
De kale man rent weg, laat voetsporen van bloed achter. Het is het bloed van de politicus. Het beeld verspringt.
De bloedsporen zijn weer weg en de kale man laat ze opnieuw achter. Zijn slachtoffer valt opnieuw op zijn rug, in de berm van een fietspad. De politicus gorgelt bloed. De politicus gorgelt bloed. De politicus gorgelt bloed. De zon staat inmiddels net zo laag als in de televisiebeelden: er zijn weer vierentwintig uur voorbij.
Je stuurt hetzelfde berichtje dat je iedere avond stuurt – de ‘welterusten <3’ van gisteren staat nog boven in je scherm. Voor het slapengaan ga je je bladwijzers af. E-mail. Facebook. Twitter. Geen nieuws.
Iemand stuurt je een kat die geluidloos van een vensterbank valt. Dan zit de kat weer op de vensterbank en valt hij ervanaf en dan zit de kat weer op de vensterbank en valt hij ervanaf.
Morgenochtend ontdek je dat de waterkoker vol zit met koud water en zet je de waterkoker weer aan.

God: ‘Ik ben ook gewoon ingeënt’

Jarenlang hield God interviews af. Dan verspreiden roddels zich snel: God heeft ons verlaten. God is dood. God heeft nooit bestaan. Maar niets is minder waar. God leeft en heeft een ruime bungalowwoning in Oost-Brabant, waar het Reformatorisch Dagblad, bij hoge uitzondering, op bezoek mocht komen. Een interview met God.
God draagt geen schoenen of sokken en vraagt mij, als ik het huis binnenstap, of ik mijn schoenen ook uit wil doen. Het meubilair is smaakvol, veel donker hout, en de muren zijn wit. Aan één muur hangen posters van actiefilms: Die Hard. The Avengers. Pacific Rim. We gaan in de tuin zitten, waar ik een glas zelfgemaakte ijsthee in mijn hand krijg gedrukt. God en ik spreken elkaar op de warmste dag van de zomer.
‘Daar had ik me een beetje op verkeken,’ grinnikt God. ‘Ik dacht: lekker temperatuurtje. Ach ja. Morgen gaat het gewoon weer regenen. Deo volente.’

Radiostilte
Na een tijdje gezellig maar vrijblijvend gebabbeld te hebben (‘Ricky Gervais, daar kun je me ’s nachts voor wakker maken’), vraag ik God naar de lange radiostilte. Tweeduizend jaar geleden liet God iedere week wel iets horen. Nu is het stil.
‘Ik heb gewoon minder te zeggen. Als ik die teksten van vroeger teruglees... Ik had een enorme duidingsdrang. Je wil in eerste instantie dat je kinderen precies zijn zoals jij. Je wil alles controleren en je bent teleurgesteld als het niet zo gaat. Maar op een gegeven moment ontdek je dat jij misschien wel iets van je kinderen kan leren. Dat is een heel andere instelling. Dat klinkt misschien wat zweverig, maar – fuck it. Ik ben God.’

Fans
Als ik God naar de recente vaccinatiediscussie vraag, wordt ze even zichtbaar ongemakkelijk. God schuift heen en weer in de tuinstoel en kijkt naar haar handen.
‘Het zijn toch je fans. En het zijn echt trouwe fans. Het is frustrerend omdat je zo je best doet voor ze. Er zijn maar een paar dingen waar ik qua schepping echt heel trots op ben: giraffen, logica en vaccins. Vaccins zijn zo cool. Je geeft iemand niet eens een medicijn. Je geeft het lichaam gewoon een beetje van de ziekte en laat het immuunsysteem zelf z’n werk doen. Dat is prachtig. Al zeg ik het zelf.’

Bent u teleurgesteld in uw fans?
Na een lange stilte: ‘Nee. Maar je maakt die vaccins wél met een reden en als je dan hoort dat ze die niet willen gebruiken... Maar hé: de vrije wil is er ook met een reden.’

Dat klinkt een beetje zuur? ‘Als jij geen autogordels of condooms of chemotherapie wil gebruiken, wie ben ik dan om je tegen te houden? Iedereen moet het zelf weten. Ik hoop gewoon niet dat ze echt geloven dat het míjn wil is. Hallo! Iemand laat z’n kind ziek wor63 den, sterven misschien, en zegt dat dat uit mijn naam gebeurt. Natuurlijk is dat niet mijn wil. Ik ben zelf ingeënt.’

Geld
De sfeer in het gesprek is omgeslagen. God is openhartig en eerlijk, maar de vrolijke twinkeling in haar ogen is verdwenen.
‘Ik weet het niet,’ verzucht ze terwijl ze opstaat. ‘Uiteindelijk is het allemaal de schuld van de opvoeding. Mijn schuld dus. Soms wou ik dat ik tijd nooit had geschapen.’
In de deuropening, terwijl ik mijn schoenen weer aandoe, vraag ik God waar ze het meest trots op is. Als schepper. Daar denkt ze even over na. ‘Dat geld niet gelukkig maakt. Niet echt.’

Dit is het derde interview in een reeks over almachtige opperwezens.

© Daan Windhorst 2016