Ellen Deckwitz in gesprek met Lieke Marsman over Het tegenovergestelde van een mens

Waar het op neerkomt is dat de mensheid als geheel ook eenzaam is. We kunnen er niet tegen dat er niemand iets terugzegt, dat we nog altijd geen dieren hebben horen praten - ja, misschien zo nu en dan in de vorm van het schrille gegil dat onze slachthuizen vult, maar niet met woorden, niet met een oplossing voor de dingen waar we al tijden mee zitten. Zelfs de hemel is leeg. En dus zetten we ons af door al die zwijgende natuur om ons heen te vernietigen, als een wanhopige geliefde die maar niet wordt terug ge-sms't en het in het café op een zuipen zet. Nog nooit verscheen er een roman als Het tegenovergestelde van een mens. Lieke Marsman kantelt onze ideeën over klimaatverandering en identiteit op een manier die duizelig maakt.

• 'Lieke Marsman schreef een roman over de dreigende ondergang van de wereld. Met een supernavelstaarderige hoofdpersoon. Want navelstaren is juist goed.' (de Volkskrant)
  'Dichteres Lieke Marsman (1990) debuteert met een sterk geëngageerde roman. Ze vervlecht essay en poëzie en maakt scheiding tussen die genres irrelevant.' (NRC Handelsblad)

Lieke Marsman (1990) debuteerde in 2010 met de dichtbundel Wat ik mezelf graag voorhoud die een jaar later onder meer de C. Buddingh'-prijs won. Het tegenovergestelde van een mens is haar eerste roman. (We publiceerden op Athenaeum.nl voor uit haar tweede bundel, De eerste letter. Bouke Vlierhuis besprak de bundel voor ons. Over haar debuut interviewde Marleen Louter haar.)

Ellen Deckwitz (1982) is een van de belangrijkste hedendaagse jonge dichters. Ze was Nederlands Kampioen Poetry Slam in 2009 en won met De steen vreest mij de C. Buddingh’-Prijs voor het beste poëziedebuut. (Wij bespraken op Athenaeum.nl haar boeken Zo word je een geweldige dichter en Olijven moet je leren.)