Recensie: Een fantastisch debuut: W., Tiemen Hiemstra’s roman over een vriendschap

Tiemen Hiemstra’s romandebuut W. was het hoogtepunt van mijn meivakantie, de eerste vakantie zonder kinderen. Ik heb mijn hele stapel, met boeken van Margaret Kennedy, Saskia de Coster en Frits van Oostrom, uitgelezen, en het allerbest vond ik W. Dat verhaal blinkt niet uit in originaliteit, maar het is ontzettend goed geschreven, en daardoor is het alsnog een verrassend boek - het staat terecht op de longlist van de Boekenbon Literatuurprijs 2023.

• Lees een fragment uit W.

Ontzettend goed geschreven voor een debutant, wilde ik schrijven, en: yes, die jongen moet blijven schrijven, wat een jonge frisse geest, van hem wil ik meer lezen. Maar het is überhaupt heel goed gedaan. Het gaat dus over een vriendschap tussen twee jongens, en een van de twee is verdwenen. Op de eerste pagina komt de nummer drie, een meisje, aan de deur om te zeggen: ik heb hem weer gezien. En dan volgt een uitgebreide terugblik op hoe die vriendschap ontstond, zich ontwikkelde, zich uitbreidde tot een driemanschap, en inhoudelijk is daar niets spannends of oorspronkelijks aan. Maar het is zo goed geschreven, het zijn de zinnen van een schrijver, dat zie je als boekverkoper, het leest heerlijk door, de overdenkingen zijn raak, dit is vakmanschap. Dat zie je meteen. Aan de proloog, die begint met ‘Schuin tegenover mij woont een bokser,’ zo’n zin die verwachtingen oproept, en aan het eerste hoofdstuk, de eerste alinea:

‘Het is kwart over tien ’s avonds als de bel gaat. Ik zit op bed met een kom instantnoedels naar een serie te kijken over een spion van wie nog moet blijken of het een dubbelspion is. Er heeft nog nooit iemand op dit uur aangebeld. Moet ik gaan kijken? Ik klap met laptop dicht, zet de kom op mijn nachtkastje en haast me naar beneden. Hilde. Ik stel mijn blik een paar keer opnieuw scherp voor ik het kan geloven. Hilde. Doordat haar haren nat zijn van de regen heb ik de merwaardige gewaarwoording dat ze zich onder water bevindt, alsof er een glazen wand in de deurpost zit en ik naar een aquarium kijk waar zij in rondzwemt. In eerste instantie versta ik niet wat ze zegt.
“Blub blub,” hoor ik. “Blub blub.”
Uit welk verleden kom jij? Ik stel de vraag niet, maar hij valt ongetwijfeld van mijn gezicht te lezen.’

Het is meteen verontrustend, afwijkend, er doemt een ontregelend beeld op, en bovendien is het heel erg van nu, niet de televisie maar de laptop, noedels om 22.00. En ook weer niet te uitzonderlijk. Zo gaat het door. Een fantastisch debuut, heb ik op het buikbandje in de boekhandel geschreven, je moet het gewoon lezen, het doet iets met je, zonder dat je precies weet wat.

Annetje Rubens is winkelchef van Athenaeum Boekhandel Haarlem.