I.M. Paul Auster (1947-2024)

Paul Auster, die dé romancier uit Brooklyn wordt genoemd (in The New York Times), en wiens postmoderne aanpak wordt onderstreept, was een verteller. Hij wist persoonlijke verhalen en later ook politieke thema's in warme, licht ongerijmde romans te vatten, spelend met toeval en verlies,  nostalgie en literatuur, vaak met schrijvers als hoofdpersonen. Hij deed dat tot aan zijn laatste, intieme  boek, Baumgartner. In die roman zet hij veel lijnen in om ze meteen te verlaten, als een staalkaart van zijn kunnen en een metafoor voor het leven van de hoofdpersoon en, in retrospect, dat van hemzelf.

Austers werk is veelvuldig vertaald, juist in Europa was hij een literaire ster. Hij werd veelvuldig genomineerd, maar zelden bekroond: hij kreeg de Prix Médicis Étranger voor Leviathan en stond op de shortlist van de Booker Prize met 4 3 2 1.

Uitgever Josje Kraamer (Uitgeverij Querido):

‘Ik las Paul Auster sinds mijn studietijd en hij was meteen een grote literaire liefde. Een inspirerende schrijver en man, een vernieuwende en originele schrijver. Het is vreselijk jammer en verdrietig dat hij er niet meer is.’

Boekverkoper Herm Pol:

‘Mijn herinnering aan Paul Auster stamt van 25 januari 1990, een dag waarop op Schiphol een windsnelheid van 161 kilometer per uur werd gemeten, en Paul Auster van vijf tot zes bij Athenaeum Boekhandel zou signeren. De muziek van het toeval. Er kwam niemand. Naast Auster en mijzelf waren er alleen een zwerver die was binnenwaaien en die we onmogelijk eruit konden zetten, en Johannes van Dam, destijds onze bovenbuurman. De zwerver was een pain in the ass, Johannes van Dam was altijd een pain in the ass. Dat werd die middag verzacht door de fles sterke drank die Johannes bij zich had. De zwerver, die we bij de deur hadden neergezet, kreeg een kop koffie. Het was niet gezellig, maar wel memorabel. Na stapvoets in de storm Auster begeleid te hebben naar het Ambassade Hotel, ben ik met de fiets aan de hand naar huis gegaan. Auster zou later nog vele handtekeningen zetten in Amsterdam, en zijn boeken bleven magnifiek, tot Baumgartner aan toe.’

Schrijver André Platteel (o.a. Ooit waren wij vogels en Alleen de eenzamen):

‘Toen ik een tijdje in de buurt van Paul Auster woonde dronk ik regelmatig een kop koffie in een cafeetje tegenover zijn huis. Alsof ik detective mr Blue was die mr Black moest schaduwen in opdracht van mr White, zoals in Ghost, het tweede deel van Austers geweldige trilogie. Misschien wilde ik in die tijd net als de personages in The New York Trilogy in het leven van een ander stappen om die van mezelf te vergeten. Paul Auster als vriend of vader dat leek me geweldig. Donkere ogen die de ander werkelijk zien, een filosofische blik zonder abstractie, een verteltrant die je laat jagen. Eén keer dacht ik hem te zien; ik had het lef niet hem aan te spreken. Vanaf het moment dat ik hoorde dat hij ziek was lees ik zijn oeuvre opnieuw en heb ik de vage illusie dat ik hem eindelijk op het spoor ben.’

Via het John Adams Institute zijn geluidsopnames van zijn optredens uit 2004 en 2016 terug te luisteren via Youtube:

• Lees Daan Stoffelsen over Baumgartner
• Lees Dirk Jan Veerman over Baumgartner
• Lees fragmenten uit Austers boeken
  • Baumgartner
  • Bloedbadnatie
  • 4321
  • Bericht vanuit het innerlijk
  • Winterlogboek
  • Levenswerk
  • en Sunset Park
• Lees Daan Stoffelsen over Onzichtbaar
• Lees Miriam Rasch over Een manier van vriendschap.